Onu sekiz geçtiğinde
Pardon saat kaç diye sordum yanımda otobüs bekleyen kadına. Onu on geçiyor dedi. Teşekkürler dedim. Arkamı dönüp omzuma çapraz olarak taktığım çantamdan telefonumu çıkarıp çaktırmadan saate baktım. Hayır onu on geçmiyordu. Onu sekiz geçiyordu. On demek sekiz demekten daha mı kolaydı? Neden hep sayıları yuvarlayarak söyleriz ki? Altı geçseydi beş
EFELYA'dan...
........
Elif, Ferhat'ı daha yakından tanımak için, çocukluğuna dair hatıralarını anlatmasını istedi ondan; sonra sesine bir avuç fesleğen katıp:
“Dur, önce anneni anlat, çok merak ediyorum, yaşıyor değil mi?”
“Yaşıyor değil mi?” cümlesiyle Ferhat birdenbire dağılmıştı.
“Hayır, yaşamıyor; çocukken kaybettim
Ben çocukken bütün babalar benim babam gibi sanırdım. Çocuklarına hep kızım diyen, onlara büyük insan gibi saygılı ve sevgili davranan, onları uzun uzun dinleyen, akşamları gelirken çikolata getiren, güleç, yakışıklı, pırıl pırıl beyefendiler...
Sayfa 215
Devam edeyim...
İnşaatlarda çalışan kimsesiz Ali askerden gelince çalıştığı büyükleri seni everelim derler. İyi de bende para yok, pul yok kimle nasıl evleneyim der. Dedemin (annemin babası) bir ahbabıymış everelim diyen. Anam rahmetli babamdan 4 5 yaş büyük. Dedem atarabacı Memmed ağa. Pancarcı da derlerdi. Sabahları hale gider manavların
HakaN
@AhHakaNah
·26 Şubat 00:22
Torosların eteklerinde kara çadırda davar peşinde koşturmuş nesillerce soyum, en çok şehid veren obalardan. Baba tarafından dedemler 8 kardeş ve babaları gidip 2 kardeş dönebilmişler cihan harbinde. Adana'nın kurtuluşunda yine çarpışmışlar, Fransız'a dar etmişler torosların yamaçlarını pusularıyla. Mallarıyla, mülkleriyle, şirketleriyle
Adnan Atalar
Sevgili güzeller güzeli kızım Eftal'im, diye başlıyordu mektup. Ve ilk cümleden gözlerimden yaşlar dökülmeye başlamıştı.
Bu mektubu sana idamıma günler kala yazıyorum. Yüzünde bir gülümseme oluşturmak, bir baba gibi umut vermek isterdim ama boynuma bağlanacak bir urgan varken ne kadar umutlu konuşabilirim bilmiyorum. Ölmekten korkuyorum
Bugün babamın doğum günü...
Keşke koşa koşa sana gelebilsem de ellerinden öpüp sana doya doya sarılabilsem be babam... Bugün mezarı başında konuştum, dertleştim, güldüm, ağladım.. Yine sana koşup geldim ama o pamuk ellerini öpemedim bu defa.. 70 yaşındasın artık melek babam 🤍 bak kızım rüyamda gördüm 107 yaşına kadar yaşayacağım ben derdin de gülüşür, şakalaşırdık hep. Yaşasınn benim güzel babam diye çok atladım boynuna 🤍 küçücük çocukken işten eve gelmeni dört gözle beklerdik, hiç yorgunum demez oynardın bizimle. En çok da ayağına alır zıplatırdın da kardeşimle önce ben kavgası yapardık 🥰 hele bir de keyfin yerindeyse hadi kızım dolabın kapağındaki rakıyı getir de yemekte bir duble içeyim keyifle derdin. Ben sana hep hayran oldum be babam... Çok şanslıyım 🙏vicdanınla, iyiliklerinle hep örnek oldun bize çok şükür 🙏 İyi ki senin kızınım, iyi ki benim babam oldun 🤍 Emanetin (saatin) kolumda 😇 her saate baktığımda seni görüyorum sanki.. Her dokunduğumda sana dokunuyorum sanki.. Çok özledim çok. Ben senden hep razıyım. İyi ki doğdun can babam 🤍
Ah canım babalar ..
Benim babam geliyor aklıma. Ben çocukken bütün babalar benim babam gibidir sanırdım. Çocuklarına hep kızım diyen, onlara büyük insan gibi saygılı ve sevgili davranan, onları uzun uzun dinleyen, akşamları gelirken onlara balık çikolata getiren, hep lacivert takım elbiseler giyen, güleç, yakışıklı, pırıl pırıl beyefendiler…
Sayfa 215Kitabı okudu
Leyla kalakalmıştı. Bu his çok tanıdıktı. Derin bir kuyunun içine düşmek, oradan gökyüzüne bakarak dünyanın sessizliğini dinlemek. Aşağıda, el kadar açıklığın altında , yerin dibine doğru yapayalnız , kimsesiz; onu arayıp soracak, Leyla nerede diyecek, ayaklarında uyutacak bir annenin olmadığını her an bilerek beklemek, beklemek. Çocukken yaz ikindileri indiğinde Arap Hanım Teyze,’’Tilki ben de rençperlik yapardım ama ikindi sıcağı olmasa , dermiş,’’ diye tuttuğu gibi Sema ile Leyla’yı uyuturdu. Küçük bir yer yatağı serer, iki minder atar, yan yana yatırırdı bunları. Sema daha büyük olmasına rağmen mızmızlanır, uyumak istemez, annesinin onu ayağında sallamasını isterdi. Her gün Sema böyle uyurdu. Bir kez bile Leyla’ya,’’ Kızım seni de sallayayım mı?’’ dememişti. Ona analık etmişti, tek tokadını yememişti, Sema ne yiyorsa ona da yedirmişti, sokaktan dizleri yaralı ağlayarak geldiğinde sümüklü burnunu temizleyip yüzünü yıkamıştı ama bir defa olsun onu sallamamıştı. İşte yanında Sema böyle mırıldanarak uyurken Leyla yumulu kirpiklerinin arasından küçücük bakardı onlara. Anasızlık kuyunun dibinden sessiz dünyanın gürültüsünü dinlemekti. Yukarısı günlük güneşlik ama uzanıp Leyla’yı oradan çekip alacak ana eli yok!
Sayfa 110Kitabı okudu
